А ўсё ж вінаваты і я:Суладдзе ў прыродзе парушана.Паменшала птушак сям'я,I рыба бяздумна патручана.Няма чым віну апраўдаць,Сумленне маё зацярушана:Баяўся адкрыта крычаць,А толькі даводзіў нязмушана.I я вінаваты у тым:Без толку балотца асушана.Напэўна, і ў слове маімТрывога гучала прыглушана.Што сосны трывожна шумяць,Што ў лузе без кнігавак ціха,Патрэбна было закрычаць,А я, нібы пташачка, ціўкаў.
16)Шумяць дубовыя гаі,Усё на зямлі жывоеЯк золата ўсё дарагоеСпявае вясна раўчукамі!Парадак кахае прырода,і там за гарой ўдалечыні –Ляглі, балоты лагчыныЯк бастыён для народа!Паглядзі, твар неба бялейКалясніца вятроў з хвальАдсвятляе неба крыштальІ грукоча Пярун: э-ге-гей!Да спаткання сонца прыгожае!Вярніся, шапчу я табе,З прамянямі ў дужай руцэКаб квітнела краіна Даждьбожая!