текст жывы падарунак скиньте пж

У Толіка сёння дзень нараджэння. Дваццаць гадоў споўнілася. Прыемна было б, каб сёння, як толькі ён прыйдзе ў цэх, акружылі яго рабочыя і сціпла, па-мужчынску павіншавалі. Каб майстар Антон, з якога трэба абцугамі словы выцягваць, таксама падышоў да Толіка, паціснуў руку і ўсміхнуўся. Толькі гэтага не будзе па той простай прычыне, што ніхто не ведае, якая сёння ў Толіка дата. Дзень прайшоў звычайна. Калі Толік выйшаў за прахадную, то задумаўся, куды сябе падзець, чым заняцца. У пустую кватэру ісці не хацелася. Што там рабіць? Можа, у кіно падацца? Але сеанс толькі што пачаўся, а да наступнага амаль дзве гадзіны. А можа, дадому з'ездзіць? Заўтра выхадны дзень. А дома добра: выспішся ўволю на духмяным сене, маці смачных аладак напячэ. Толік канчаткова вырашыў паехаць у вёску і пакрочыў на аўтобусную станцыю. Дома яго, як заўсёды, з вясёлым брэхам сустрэў Рудзік. Скуголіў, круціўся вакол, скакаў яму на грудзі, стараючыся лізнуць твар, нібы ведаў, які сёння вялікі дзень у яго сябра. Маці парадкавала ў хляве. Толік прытуліўся да веснічак і задумаўся. Яму раптам стала не па сабе ад той думкі, што ён, быццам госць, прыязджае ў сваю вёску, у родны дом. I навошта было ехаць у той горад? Хіба ў калгасе не было працы? Жыў бы зараз у бацькоўскай хаце. I маці лягчэй было б. А то гадавала, гадавала дзяцей, а прыйшоў час — і пагаварыць няма з кім. Нарэшце маці выйшла з хлява, паставіла ля калодзежа вядро і пачала мыць рукі. Угледзеўшы сына, усміхнулася, запрасіла ў хату. Там смачна пахла свежым хлебам, яблыкамі і яшчэ нечым родным, даўно-даўно знаёмым. Толік патупаў хвіліну каля стала, абвёў вачыма пакой, нібы шукаў змен, потым распрануўся. Маці сказала: — Рэдка прыязджаеш, сынок. Калі б ты сёння не прыехаў, я пакрыўдзілася б.Дополнен 1 год назадУ Толика сегодня день рождения. Двадцать лет исполнилось.Приятно было бы, чтобы сегодня, как только он придет в цех, окружили егорабочие и скромно, по-мужски поздравили. Чтобы мастер Антон, скоторого нужно клещами слова вытягивать, тоже подошел к Толику,пожал руку и улыбнулся. Только этого не будет по той простойпричине, что никто не знает, какая сегодня у Толика дата.День прошел нормально. Если Толик вышел за проходную, тозадумался, куда себя деть, чем заняться. В пустую квартиру идти нехотелось. Что там делать? Может, в кино податься? Но сеанс только чтоначался, а к следующему почти два часа. А может, домой съездить?Завтра выходной день. А дома хорошо: выспавшись всласть на ароматнымсене, мать вкусных лепешек напечет. Толик окончательно решил поехатьв деревню и зашагал на автобусную станцию.Дома его, как всегда, с веселым лаем встретил Рудик. Скулил,вертелся вокруг, прыгал ему на грудь, стараясь лизнуть лицо, словнознал, какой сегодня великий день в его друга.Мать упорядочивало в хлеву. Толик прильнул к калитке и задумался.Ему вдруг стало не по себе от той мысли, что он, будто гость,приезжает в свою деревню, в родной дом. I зачем было ехать в тотгород? Разве в колхозе не было работы? Жил бы сейчас в родительскомдоме. I мать легче было бы. А то растила, растила детей, а пришелвремя - и поговорить не с кем.Наконец мать вышла из сарая, поставила возле колодца ведро иначала мыть руки. Увидев сына, улыбнулась, пригласила в дом. Тамвкусно пахло свежим хлебом, яблоками и еще чем родным,давным-давно знакомым. Толик потопал минуту у стола, обвел глазамикомнату, словно искал изменений, потом разделся.Мать сказала:- Редко приезжаешь, сынок. Если бы ты сегодня не приехал, яобиделась бы.