3.На старонках “Пінскай шляхты” няма дзейнай асобы:
1) Кручкова; 2) Караля Лятальскага; 3) Цюхай-Ліпскага; 4) Забалотнага; 5) Сакальніцкага.
4.Галоўным героем п’есы з’яўляецца:
1) Пратасавіцкі; 2) Цюхай-Ліпскі; 3) цэнтральны, галоўны вобраз адсутнічае; 4) Кручкоў; 5) Куторга
5.Гаваркімі, ацэначнымі ў п’есе з’яўляюцца прозвішчы:
1) Пратасавіцкі; 2) Кручкоў; 3) Пісулькін; 4) Цюхай-Ліпскі; 5) Куторга.
6.Словы “хрэн табе ў вочы”, “чортаў сын”, “сабака” не сходзяць з языка:
1) Кручкова; 2) Пратасавіцкага; 3) Куторгі; 4) Цюхай-Ліпскага; 5) Пісулькіна.
7.Кручкоў у творы: 1) нахабны вымагальнік, закаранелы хабарнік, грубы чалавек, тыповы прадстаўнік царскай бюракратыі; 2) двудушны, абмежаваны чалавек, хітры, “злавесны тып”, глядзіць на дзяржаўную службу як на сродак уласнага абагачэння; 3) прагны; не ведае, колькі дзён у месяцы, блытае гады праўлення рускіх імператараў і імператрыц; эгаіст; 4) клапатлівы, шчыры, спагадлівы, справядлівы, рашучы ў пакаранні зла і абароне законнасці; сумленны; 5) непісьменны, неадукаваны ў прававых адносінах; не паважае шляхту, абдзірае яе; цынік.
8.Прыехаўшы на разгляд справы, Кручкоў цікавіцца ў асноўным тым: 1) хто вінаваты; 2) на чыім баку праўда; 3) ці многа ёсць сведак; 4) як “навесці” больш страху на пінскую ваколічную шляхту; 5) ці ёсць дываны для пакарання вінаватых.
9.Атмасферу страху ў час суда (“разбірацельства”) Кручкоў стварае пры дапамозе:
1) жэстаў; 2) мімікі; 3) мовы; 4) знешняга выгляду; 5) сродкаў пакарання.
10.Асноўную рысу характару Кручкова аўтар падкрэслівае: 1) праз партрэтную характарыстыку; 2) яго прозвішчам; 3) яго сацыяльным паходжаннем; 4) праз маналогі, самахарактарыстыку; 5) праз узаемаадносіны з іншымі галоўнымі героямі.
11.У сваіх паводзінах Кручкоў кіруецца прынцыпам: 1) мая хата з краю; 2) што хачу, тое і змагу; 3) што не так ляжыць, тое маё; 4) дзе хлеб (хабар), там і радзіма; 5) не злавіў за руку – не злодзей.
12.Двайніком Кручкова ў творы з’яўляецца: 1) Пратасавіцкі; 2) Статкевіч; 3) Куторга; 4) Пісулькін; 5) Альпенскі.