Празрысты звон,
грымотны грукат,
скалісты свіст,
магутны гул —
усе
разрозненыя гукі
цяклі,
каб зліцца
у агул.
Хісталі
ўздыбленыя далі,
глыбаста білі ў небасхіл.
I ў немату
не прападалі,
а западалі
і раслі.
I ціш і гром,
і звон і шорах
спляліся
ніткаю радства, —
калі з грудзей,
нямых і чорных,
аднойчы
мова прарасла.

Помогите пожалуйста сделать характеристику твора, ну типа написать о чем он и т.д ))))
УМОЛЯЮ ПОЖАЛУЙСТА)

Верш "Мова" Алеся Разанава гэта як танюсенькiя ноткi душы,пачуццi i перажываннi паэта, якiя ён хочу данесцi да сваiх чытачоу. Для кожнага сапраўднага беларуса, мова – багацце, а Алесь Разанаў сапраўдны беларус.

Верш “Мова” – верш аб непаўторнай прыгажосці нашай мовы. Усе разрозненыя гукi нясуцца адной ракой, адной мелодыяй. Паэт называе родную мову нiткай радства, якая пранiзвае сэрца беларуса.

Ён казаў: «У мове прысутнічае нешта, зразумелае без вымаўлення»