Вавёрка кантрольны пераказ

На залітай сонцам сасне прыхарошвалася вавёрка. Бачыла, што я сачу

за ёй, і нібы старалася мне спадабацца. Трымалася велічна, грацыёзна.

Здавалася, што яна адчувала сябе гаспадыняй і заклікала мяне смялей трымацца.

Раптам яна зляцела на зямлю і хутка пабегла туды, дзе сярод лесу

віднелася шырокая прагáліна. Калі я прыбег на палянку, вавёрка сядзела сярод

малінніку. Нахіляла лапкамі галінку, каб ямчэй было браць ягады, і ласавалася

малінамі, якімі шчодра былі абсыпаны кусты.

Я хацеў абысці вавёрку, каб не спудзіць, але яна сама выскачыла з

кустоўя, уселася на зялёнай галінцы елкі і, здаецца, радавалася, што прывяла

мяне сюды, у ягады.

Калі я вылез з малінніку, ужо вечарэла. На палянцы доўжыліся цені.

Я спалохаўся, што тут мяне застане ноч, бо не ведаў, у які бок ісці дахаты.