Был мальчик, звали его Филипп. Пошли как-то раз все ребята в школу. Филипп взял шапку и хотел тоже идти. Но мать сказала ему: — Куда ты, Филипок, собрался? — В школу. — Ты ещё мал, не ходи. — И мать оставила его дома. Ребята ушли в школу. Отец ещё с утра уехал в лес, мать ушла на подённую работу. Остались в избе Филипок да бабушка на печке. Стало Филипку скучно одному, бабушка заснула, а он стал искать шапку. Своей не нашёл, взял старую отцовскую и пошёл в школу.

Малай булһа, филипп уның исеме. Нисек бара-барыһы ла балалар мәктәптә булған. Филипп тел һәм кәпәс тә ала. Тик әсәһе әйткән: — һин ҡайҙа, Филипка, йыйын? — Мәктәп. — Һин әле бәләкәй, йөрөй алмай. — Урҙа ҡалдырған йортона һәм әсә. Бала мәктәпкә китте. Иртә менән урманға китте. атаһы ла, әсәһе эшкә киткән һымаҡ. Әбейҙең һауыттарын. м н филипка д ҡала. Күңелһеҙ башланған бер филипка, заснуть өләсәһе, ә уны эҙләп киткән кәпәсте. Үҙе түгел табылды, һәм иҫке мәктәптә барған атаһы ала.