найдите НОРМАЛЬНЫЙ перевод текста -Міне, балам, осы менің батам болсын. Тіпті, шынымен мейірім түсіп айтқызып отыр,- деді. Абай ыңғайсызданып қысылды да, үндемеді. Бұл "Барластар ертең жүреді" деген түнде, ас алдында болған сөз еді. Ертеңінде қонақтар қымыз ішіп болып, енді қоштасарға келгенде Ұлжан Барласқа қарап бір сөз айтатындай пішін білдірді. Қонақтар іркіліп қалған еді. - Мынау балам оқудан қайтқалы сүле науқас боп, арыла алмай қойып еді. Сендер келгелі жақсы сөздеріңмен ем әкелгендей болдыңдар. Қадамы құтты қонақ болдыңдар! - деді... Абай тысқа шығып, Барластарды аттандырып жатып, енді көрді. Осы үйдің екі жылқышысы Барласқа арнап бір семіз көк атты, Байкөкшеге арнап бір торы құнанды ноқталап тұр екен. Екі ақын екеуін жетекке алып, тағы да "қош, қош" айтып, жүріп кетті. Абай шешесіне дән ырза боп, қуанып кеп, бұрынғы бір кішкентай күніндегі еркелігіне басты. Ұлжанның мол денесін қапсыра құшақтап, қатты қысып, бетінен, мұрнынан, көзінен қайта-қайта сүйді.

Вот мой сын, мое благословение. Он даже говорит, что он действительно добрый ». Абай был неудобен и молчал. Это была ночь перед завтраком, который был «Барлас идет завтра». На следующее утро, когда гости выпили кумысы, а теперь они прощались, они посмотрели на Ульжана Барласа. Гости застряли. «Это болезнь моего сына. Вы стали как исцеление в своих добрых словах. Добро пожаловать, Гость! - Абай вышел и пошел в Барлас, и теперь он увидел. Две бабочки этого дома были жирной синей лошадью для Барласа, клеткой для Байконура. Оба поэта взяли на себя инициативу, и снова «добро пожаловать», и продолжил. Абай был счастлив и доволен своей матерью. Обильное тело Ульжана, крепко сжимая его лицо, его нос и глаза.