сочинение про весну на татарском языке

Ниһаять, яз килде! Җылы һәм якты кояш согревает салкын җирне. Җир астыннан показываются беренче чәчәкләр – умырзаялар. Кош башлыйлар җырларга громче һәм чакта күңелле. Просыпаются соң кышкы спячки аюлар. Растаявший кар ручейками йөгерә һәм урамнар буенча проспектам. Агачлар приводят үзен тәртипкә, показывая набухшие бөерләр. Һава свеж һәм наполнен чудными ароматами яз. Урамнарда дә уяна күбрәк кешеләр сөенгән пришедшей язга. Барлык тирәсендә оживает һәм өмет бирә яңа тормыш. Яз – бу бик яхшы!

Кышның салкыннарыннан соң мин язны сагынып көтеп алам. Яз − табигатьнең кышкы йокыдан уяну вакыты. Бүген язның беренче генә көне. Аның әле кыштан әллә ни аермасы юк. Салкын. Бураннар да уйный. Ләкин мин боларны язның кыш белән тартышуы дип уйлыйм. Кояш барыбер үзенекен итә, җылыта. Түбәләргә боз сөңгеләре дә элеп куя. Кояш җылырак карау белән, боз сөңгеләреннән туктаусыз тамчылар сикерә башлый. Алар кояш нурларында энҗе кебек ялтырыйлар. Түбә калайларыннан пар күтәрелә. Чыпчыклар һәм песнәкләр дә күңеллерәк чыркылдаша. Көннәр дә озыная бара. Яз кояшы елмаеп карау белән, бөтен табигать кышкы йокысыннан уяна башлый