40 баллов!

"Песня пра зубра" Мікола Гусоўскі

Описать (желательно с цитатами на белорусском):
Правление Витовта, край, где охотятся, тренирование войска князем, о чём просит автор в самом конце(это можно без цитат)

Хорошо, только мне кажется, что ты просто скопировал что-то, ведь ни слова про молитву в конце произведения, а про тенг тренировку сдат солдат написано лишь то, что они были, а какими именно - нет.

Я же отметила, что это ответ на первый и второй вопросы. О крае и о правлении Витовта.

1. У паэме ідэалам дзяржаўнага ўладара Гусоўскі аб'явіў Вітаўта. Вітаўт, як ніхто, узвысіў шляхту, выхадцам з якой быў Гусоўскі, умацаваў цэнтральную ўладу. Пры ім Вялікае княства Літоўскае мела наибольшую тэрыторыю, стрымлівала татар, паспяхова вяло абарончыя войны. Княжанне Вітаўта паўстае ў паэме як час гераічных спаборніцтваў, дзе кожны чалавек меў поле для подзвігаў і сцвярджэння сваёй годнасці. Паэт славіць устаноўленыя Вітаўтам паляванніспаборніцтвы як школу вайсковага выхавання.2.Паэма «Песня пра зубра» — гімн Беларусі, яе людзям, прыродзе. Калі паэт піша пра родныя краявіды, то апісанне прасякнута глыбокім патрыятычным пачуццём:"Край наш багаты. Але з усіх наяўных багаццяўЛюд перавагу аддаў скарбам, прынамсі, лясным.Шаты зялёных дуброў так і вабяць утульным спакоем..."Паэма прасякнута любоўю паэта да роднага краю, глыбокім адчуваннем радзімы як месца адзінага і непаўторнага. "Думкай ляціш быстракрылай ноччу і днём на радзіму, — піша М. Гусоўскі, — у памяці сеці вабіш той час незабыўны, што некалі ў нетрах родных лясоў разгубіўся, і кліч — не даклічаш..."Аўтар замілавана любуецца пушчай, дзе прайшло яго дзяцінства і юнацтва, захапляецца "дзівосным прыстанкам загадак і цудаў". Лес і прырода для паэта — "эліксір маладосці, бадзёрасці духу". У беларускіх пушчах незлічоныя багацці, мноства звяроў, птушак, у нераст рыба кішыць не толькі ў рэках і азёрах, але і ў лужынах: нашы лясы - гэта нашых даброт і багацця невычарпальны калодзеж. А як маляўніча ён іх апісвае! Хмаркі навіслі на "макаўках кронаў", ад ранняй вясны да позняй восені пушча напоўнена водарам кветак, спевам птушак і гэтыя "скарбы свае нашы людзі на золата нават не прамяняюць".Безліч радкоў прысвячае паэт паляванню ў пушчы: "У лузе расставіць, каб трапіў у пастку сахаты. Бачыў і чуў, як пальбой аглушалася пушча,Грузна, мармычучы, ў снег асядала здабыча..."